Trwały ślad - recenzja

O książce Wieczerza z Caravaggio dowiedziałem się kiedy błądząc w zaułkach krakowskiego Kazimierza znalazłem ulotkę ze sceną współcześnie wzorowaną na obrazie Caravaggio Wieczerza w Emaus z 1601 roku. Poczułem się jakbym wsiadł do wehikułu czasu. Na pierwszy rzut oka temat obrazu kojarzy się z religijnym przedstawieniem, ale już sama okładka książki intryguje podwójnym zestawieniem obrazu. U góry oryginał Caravaggia na dole w odbiciu ta sama scena tylko z pustym stołem i bez głównego bohatera – Jezusa, który zniknął. Ten kontrast symbolu, religii cały czas ściera się ze sobą do końca powieści. Religia kontra ateizm, agnostycyzm kontra dogmat.

Zadziwia fakt, że w tej formie mini powieści udało się umieścić aż tyle wątków i bohaterów, historie i postacie przepływają obok siebie by w pewnych momentach znaleźć się w tych samych punktach, dając odpowiedź, często zaskakującą. Diametralnie różne światy zaczynają się przenikać tworząc pewien ponadczasowy uniwersalizm. Oprócz żywych postaci bohaterem jest Londyn, miasto-tygiel multikulturowy. Ważnym bohaterem jest również historia Kościoła, a zwłaszcza jej ciemne strony, które obnażają słabość wiecznej instytucji.

Samotny, znany pisarz, agnostyk Barry Hedloff, pisze książkę ze świadomością, że być może jest to ostatnia rzecz jaką zrobi w życiu. Chce podzielić się swoim doświadczeniem, przemyśleniami. Poszukuje inspiracji w obrazie, który znajduje się w National Gallery – Wieczerza w Emaus. Jego przemyślenia bliskie filozofii ateizmu, wspiera jego wydawca Thomas, któremu zależy aby powieść była totalnym uderzeniem w instytucjonalny Kościół. Los sprawia, że ostatnim żyjącym krewnym pisarza, posiadającym prawo do spuścizny po nim jest Teodor, przełożony zakonu jezuitów. W walkę tych dwóch światów wplątany zostaje zakonnik Jan. Spokojny nauczyciel akademicki. Dreszczyk emocji zaczyna płynąć.

Książkę nabyłem poprzez stronę www.facebook.com/wieczerzazcaravaggio

Koniecznie Polecam!

Sid